Υπάρχει ελπίδα...

Οι «Φίλοι των Τρικάλων» έκαναν την γενική τους συνέλευση την περασμένη Κυριακή 12 Ιουλίου με μεγάλη επιτυχία. Τα μέλη και οι φίλοι του συλλόγου συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείου του κ. Βλάση Πολυχρονόπουλου, που ως μέλος του συλλόγου, παραχώρησε ευγενικά το συνεδριακό κέντρο για την εκδήλωση, η οποία εξελίχθηκε σε πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση ανθρώπων που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες.
Η πρόεδρος και ψυχή του συλλόγου κ. Λίτσα Βαρβιτσιώτη είχε προβλέψει και την παραμικρή λεπτομέρεια. Στην ομιλία της περί των πεπραγμένων του συλλόγου, ο οποίος παρά την νηπιακή του ηλικία παράγει έργο, ανέφερε ότι: καθαρίστηκαν ρέματα, φυτεύτηκαν δέντρα, έγινε αγώνας για την διάσωση δάσους που το απειλούσαν οι καταπατητές κι εργάζεται με σκοπό την συντήρηση των αρχαίων μονοπατιών. Αν προσθέσουμε και τις προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα λαογραφικό μουσείο των Τρικάλων στο αρχοντικό Νοταρά, φανερώνονται οι λόγοι για τους οποίους η κ. Βαρβιτσιώτη συνεχώς ψάχνει, παρακαλεί, γράφει, διαβάζει, τρέχει, φυτεύει, κόβει, καθαρίζει ρέματα και δρόμους, και γενικά «καθαρίζει» για τα Τρίκαλα, όσο λίγοι συμπατριώτες της.
Συζητήθηκαν τα οικονομικά του συλλόγου, στα οποία επικρατεί υποδειγματική τάξη και ορίστηκαν οι στόχοι του. Οι απουσίες που σημειώθηκαν, άλλες δικαιολογημένες κι άλλες αδικαιολόγητες, δεν εμπόδισαν στο παραμικρό την συνέλευση και την πολιτισμένη συζήτηση για όσα απασχολούν τα Τρίκαλα. Τα θέματα αυτά πρέπει να συζητούνται, δεν γίνεται να αποσιωπηθούν. Την απουσία των Τρικαλιτών κάλυψαν φίλοι από την Αθήνα και την Κόρινθο που ήρθαν ειδικά για την συνέλευση. Υπήρχαν ιδέες για δράση, με γνώμονα τον πολιτισμό και την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και του φυσικού κάλλους του τόπου, που έχουν βρεθεί στο στόχαστρο του εύκολου κέρδους εξ αιτίας της έλλειψης κρατικής μέριμνας και της αμάθειας του κόσμου.
Οι «Φίλοι των Τρικάλων» δεν επιδιώκουν κάτι περισσότερο ή λιγότερο από αυτά που το ίδιο το κράτος κατοχυρώνει και υποχρεώνει τους πολίτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να πράττουν. Αυτά πρέπει να ισχύσουν και στη χώρα μας, αν θέλουμε να μη θεωρούμαστε «μπανανία».. Διότι ως γνωστόν όταν το δωμάτιο χρεώνεται με ελβετικές τιμές, ο πελάτης ανοίγοντας το παράθυρο θέλει να βλέπει δάσος και όμορφη θέα. Δεν πληρώνει για να βλέπει τον τοίχο του απέναντι ξενοδοχείου και πάει αλλού. Τα ρέματα δεν μπαζώνονται για να μεγαλώσει το μερίδιο των κληρονόμων του πατρικού σπιτιού, οι βρύσες δε αγοράζονται, ούτε πωλούνται. Σην Ιταλία για παράδειγμα έχουν συντηρήσει και το παραμικρό μεσαiωνικό βρυσάκι και το έχουν κάνει τουριστικό, fontana di τάδε.. Αυτή είναι επένδυση για το παρόν και το μέλλον και δίνει αξία σε όλη την γύρω περιοχή. Αντιθέτως στα Τρίκαλα θεωρούν πρόοδο την καταστροφή και την τσιμεντοποίηση. Η αρχή έχει γίνει. Όλοι λένε «πάνε χάλασαν τα Τρίκαλα», κι έχουν δίκιο. Έχει γίνει καταστροφή.
Το αισιόδοξο γεγονός είναι ότι στην συνέλευση έγινε σαφές ότι υπάρχει πλήρης συμφωνία απόψεων των παρόντων μελών, αλλά και των φίλων του συλλόγου να συνεχίσουν να αγωνίζονται για την διάσωση «των ιερών και οσίων» των Τρικάλων, που έχουν βγει στο σφυρί.
Στο τέλος της συνέλευσης η κ. Βαρβιτσιώτη χάρισε στις κυρίες μπουκετάκια άγριας λεβάντας και μοσχοβόλησε ο τόπος. Όσο ανθίζει η άγρια λεβάντα στα Τρίκαλα, υπάρχει ακόμα ελπίδα.