Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

"Στο απάνεμο λιμανάκι της Συκιάς" του Βασ. Μαυριδόγλου




Στά παλιά χρόνια, λένε οι περιηγητές, τότε που η θάλασσα έφτανε στα πρώτα σπίτια των Γελληνιάτικων και κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, υπήρχε μια τεράστια συκιά στην παραλία του χωριού. Στις ρίζες της, μια πολύκρουνη κρήνη έτρεχε ακούραστα κρύο νερό, που έφερνε από το βουνό ένα αρχαίο υδραγωγείο κι έκανε τον τόπο ένα μικρό παράδεισο για τους ταξιδιώτες της στεριάς και της θάλασσας. Κάτω απ' αυτή τη θεόρατη συκιά με τα τρεχούμενα νερά σταματούσαν όλοι όσοι περνούσαν από την περιοχή για να δροσιστούν και να ποτίσουν τα άλογά τους.
"Όρμος Αγίου Νικολάου της Συκής" λεγόταν το χωριό στη βυζαντινά χρόνια και τα χρόνια της φραγκοκρατίας. Ενώ στην τουρκοκρατία, λεγόταν Πύργος, αφού η γεωγραφία της περιοχής είχε ήδη αλλάξει και στην παραλία δέσποζε ο πύργος του Χαλήλ αγά. Τα αγγλικά πλοία που περνούσαν γνώριζαν ότι το λιμανάκι της Συκιάς ήταν καλά προστατευμένο από τους ανέμους και τα ρεύματα του Κορινθιακού, κι ήξεραν ότι εδώ μπορούσαν να ανεφοδιαστούν με καθαρό πόσιμο νερό. Γι' αυτό και το μικρό χωριουδάκι αναφέρεται στους παλιούς χάρτες του αγγλικού ναυαρχείου και με τα δύο του ονόματα, Πύργος και Πυργοσυκιά.
Ήταν τέτοια η φήμη της δροσερής συκιάς που αναγεννιόταν από τα πλούσια βουνήσια νερά, ώστε σιγά σιγά επισκίασε και τα μεγαλεία του κοντινού πύργου του Χαλήλ, κι όταν ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος έδωσε αυτή το όνομά της στο χωριό, που καταγράφηκε επισήμως ως Συκιά.
Σήμερα, που η θέση αυτή έχει χαθεί και τα κρύα «βουνίσια νερά» περνούν κάτω από τον παραλιακό δρόμο και χύνονται στη θάλασσα, ένας πίνακας ζωγραφικής του Βασίλη Μαυριδόγλου, που εκτίθεται στην ομαδική έκθεση που γίνεται αυτές τις μέρες στο παλιό δημοτικό σχολείο της Συκιάς, ξαναζωντανεύει την ξεχασμένη ιστορία.
Ευχόμαστε να γίνει αφορμή να "μαζευτούν" τα νερά που χάνονται, να χτιστεί μια κρήνη και δίπλα της να δούμε να φυτρώνει μια συκιά για να τιμήσει εκείνη που έδωσε το όνομά της στο χωριό και το έκανε παντού γνωστό.