Πριν μολυνθεί η ατμόσφαιρα, κύριοι, θα πρέπει να είχε
κάτι άλλο μολυνθεί. Πως κι από ποιά σαπρόφυτα
ή μικρόζωα να ξεκίνησε η σήψη της γης, κανείς,
δεν μπορεί ίσως να το ειπεί με ακρίβεια. Είναι πολύ
δύσκολο πράγμα η ιστορία. Να άρχισε τον καιρό
που πολεμούσαν οι Ευρωπαίοι στην Κίνα υπέρ του οπίου
και του Χριστού; Ή τον καιρό που αμπάριαζαν τους Μαύρους
σαν τα ξερά δαμάσκηνα, τους ξεμπάρκαραν
στις παραλίες σωρούς και τους πουλούσαν
προς δέκα σέντζια τον καθένα; Πριν; Έπειτα; Χθες;
όταν εκείνος ο φριχτός επιχειρηματίας
του Άδη, με τα υψικάμινα κρεματόρια, ισχυριζόταν
ότι τον έπλασε ο Θεός κι ότι αυτός προγραμμάτισε
το πεπρωμένο του στη γη, ενώ είναι αναμφισβήτητο
πως ο Θεός δεν έπιασε ποτέ σκατά στα χέρια του;
Τί υπόσχεση να δώσουμε τώρα, κύριοι, στα ψάρια;
Θα το μπορούσαμε ασφαλώς σήμερα, αν εγκαίρως
απομονώνονταν οι μολυσμένοι οργανισμοί,
αν κόβονταν τ' ακάθαρτα χέρια, αν αδειαζόταν
το Άγαλμα της Ελευθερίας εγκαίρως από τα σάπια
αίματα που έχει μέσα του. Δύσκολο τώρα
να προβλεφθεί το τι θα γίνει. Πάντως κι επειδή
δεν πρέπει να μην έχουμε ελπίδες, κάτι πρέπει
να κάνουμε. Κάπου να καταφύγουμε.
Να ενεργούμε πάντως. Πάμε στους Δελφούς.
(5 Ιουνίου - Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος)
2 σχόλια:
Καλώς την. Πολύ ενδιαφέρον άρθρο.
Οι μεταλλάξεις του Έλληνα είναι ακόμα ένα ενδιαφέρον ζήτημα. Πότε γίναμε τόσο σκατά; Πώς εμείς οι λεβέντες, φιλότιμοι, φιλόξενοι, δημοκράτες γίναμε έτσι όπως είμαστε; Πού και πότε ξεκίνησε η σήψη;
Καλημέρα. Σήμερα έχουμε συνέλευση για τον Πευκιά και τη σήψη της κοινωνίας μας. Άστα να πάνε. Πώς γίναμε έτσι, Θεέ μου;
Καλημέρα, Ανδρέα. Διάβασα για τον Πευκιά. Η φύση υποφέρει μαζί μας. Μόνο που αυτή δεν φταίει.
Όσο για τη σήψη, νομίζω ότι άρχισε όταν θυσιάσαμε το φιλότιμο και την λεβεντιά μας στο βωμό του χρήματος. Εκεί κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του '80 ή αρχές ΄90, που όλοι κοστουμαρίστηκαν κι ήθελαν να γίνουν γιάππις. (Ήταν και η ταινία Wall Street με τον Μάικλ Ντάγκλας...) Τότε θυμάμαι ότι ένα μεσημέρι, περπατώντας σε ένα κεντρικό δρόμο της Αθήνας, παρατήρησα μια αλλαγή στα πρόσωπα των ανθρώπων. Τα βλέμματα είχαν παγώσει...
Και τώρα αντί να συζητάμε πως θα βγούμε από το βάλτο που πέσαμε, μιλάμε για την Eurovision!
Δημοσίευση σχολίου