Έχοντας περάσει μια πολύ δύσκολη εβδομάδα ανηφορίσαμε σήμερα το απόγευμα για τα Τρίκαλα να προλάβουμε την λιακάδα και να πάρουμε μια ανάσα. Αυτήν την ώρα μ' αρέσει να περνάω από τον δρόμο κοντά στο Ρέθι. Το γλυκό φως του απομεσήμερου πέφτει λοξά στα κλήματα και διαθλάται σε χίλια χρώματα, όμοια μ' εκείνα που έχουν κάνει το τοπίο της Τοσκάνης πασίγνωστο. Το πορτοκαλί και το κίτρινο μπολιάζουν το κόκκινο της φωτιάς και συνεχίζουν σε μύριες αποχρώσεις, πριν ακουμπήσουν στο πράσινο και σβήσουν στο κυπαρισσί.
Είναι απίστευτο πόσο μοιάζουν ορισμένα τοπία μεταξύ τους, μόνο που οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Διότι η Τοσκάνη είναι Τοσκάνη, γι' αυτό και την στολίζουν ακόμα μεσαιωνικά κτίσματα στο χρώμα της ώχρας, ενώ εδώ τα δυό παλιά κτίσματα που υπήρχαν από τον καιρό της Τουρκοκρατίας... εκμοντερνίστηκαν. Οι πύργοι απέκτησαν ...βεράντες και άλλα ..."κομφόρ", το τοπίο έγινε πιο western με την προσθήκη της φάρμας με τα άλογα, κι εγώ έχασα την ευκαιρία να ονειρεύομαι κάθε φορά που περνάω.
Επιπλέον, σήμερα η επιστροφή στην πραγματικότητα έγινε ακόμα πιο απότομα, ενώ το τοπίο άρχισε να γίνεται και "γκραν γκινιόλ". Διότι αμέσως μετά τα άλογα, στέκονταν δύο "φυσιολάτρες" κουμπουροφόροι, εις εκ δεξιών και εις εξ ευωνύμων του δρόμου, στοχεύοντας πάνω από τα κεφάλια μας τα δύστυχα πουλιά. Κι επειδή πριν από λίγα χρόνια, στα Πιτσά, ένας παππούς παρά λίγο να μας στείλει για αιώνιες διακοπές, τηλεφώνησα την αστυνομία. Από εκεί έμαθα ότι επιτρέπεται το κυνήγι μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου (τι νόμος!), αλλά όχι κοντά σε δρόμους και κατοικημένες περιοχές, γι' αυτό θα έστελνε το δασαρχείο να τους κάνει παρατήρηση.
Κάτι είναι κι αυτό, θα πείτε. Έτσι είπαμε κι εμείς και ξαναγυρίσαμε μετά από μια ώρα περίπου, να δούμε αν έλεγαν αλήθεια. Λοιπόν, η εικόνα που αντικρύσαμε ήταν η εξής: οι δύο ένστολοι κουμπουροφόροι είχαν γίνει τέσσερεις (ίσως παραπάνω) και στέκονταν ανάμεσα στα κλήματα, στοιχημένοι ανά τρία μέτρα περίπου, με ανοιχτά πόδια, με τα μάτια στυλωμένα στον ουρανό και τις καραμπίνες έτοιμες στα χέρια. Περίμεναν, στημένοι σαν εκτελεστικό απόσπασμα, τα πουλάκια που έρχονταν να κουρνιάσουν στα χαμηλά, τώρα που η Ζήρεια είναι χιονισμένη, να τα υποδεχτούν με μαζικό πυρ. Ανατρίχιασα στην ιδέα ότι κάποια πουλιά σήκωναν τα φτερά τους γιά τελευταία φορά. Σε λίγο θα έπεφταν ματωμένα στο χώμα για να τα ψήσουν και να τα φάνε αυτές οι "μπυροκοιλιές". Φύγαμε με χαλασμένη διάθεση.
Δεν ξέρω αν τελικά ειδοποιήθηκε το Δασαρχείο, κι αν έκανε κάποια παρατήρηση. Αναρρωτιέμαι όμως, τί άνθρωπο είναι αυτοί, που μόλις βρουν λίγο χρόνο, αντί να μιλήσουν με τα παιδιά τους, τη σύντροφό τους, το σπίτι τους, θέλουν να σκοτώσουν για να εκτονωθούν; Κι εμείς πώς ανεχόμαστε αυτή την κτηνωδία και δεν τους στέλνουμε να εξεταστούν από ειδικούς ψυχιάτρους; Τί άλλο θέλουν να φάνε για να χορτάσουν; Την ψυχή μας; Αν είναι αμόρφωτοι και ακαλλιέργητοι, ας αναλάβει κάποιος την πρωτοβουλία να τους εκπολιτίσει και θα βρεθούν πολλοί άνθρωποι να βοηθήσουν. Όλοι ξέρουμε ότι όποιος μπορεί να σκοτώσει ζώο, μπορεί να σκοτώσει και άνθρωπο. Γιατί δεν τους σταματάμε και γινόμαστε συνένοχοι σε ένα έγκλημα;
Γυρίζοντας στην Αθήνα, έριξα μια ματιά στα blogs Lifo, από όπου αντιγράφω παρακάτω το post του/της blogger Vam33 με το ίδιο θέμα (20/02/2009)www.lifo.gr/blogs/nostos/15099#comment:
Κυνηγός: Ο ψυχοπαθής με την καραμπίνα
Χθες αποφάσισα να πάω μια βόλτα μετά την δουλειά μέχρι το σημείο που ενώνονται οι βράχοι. Ήταν γύρω στις τρεις το μεσημέρι , ο επαρχιακός δρόμος ήταν άδειος από αυτοκίνητα .Είναι ωραίο καμιά φορά να οδηγείς μόνος στους επαρχιακούς δρόμους χωρίς τους τουρίστες του σαββατοκύριακου. Άκουγα Quantic Soul Orchestra και το μυαλό μου είχε γεμίσει καλοκαιρινές εικόνες αν και ένα ψιλό χιόνι είχε πέσει το πρωί .
Δεν τρελαίνομαι για την φύση αλλά ακόμα και εγώ(σ.σ που θα αντάλλαζα «όλους τους έρημους δρόμους για ένα γεμάτο Mo Better » όπως έλεγα κάποτε σε ένα αθηναίο φίλο μου ) είχα μείνει άφωνος από την ομορφιά. Ξαφνικά εκεί που μόνος θαύμαζα την θέα πάνω από το ποτάμι ,εμφανίστηκε ένας άντρας .Φορούσε στολή παραλλαγής , είχε λυμένα μακριά μαλλιά , άγριο βλέμμα και στον ώμο Καραμπίνα .Θύμιζε περισσότερο αμερικανό serial Killer παρά έλληνα κυνηγό. Χωρίς να πει κουβέντα μου έριξε μια άγρια ματιά λες και το περίεργο θέαμα ήμουν εγώ και όχι αυτός .Συνέχισε να περπατά στο μονοπάτι κοιτώντας ψηλά , έτοιμος για δράση.
Στην επιστροφή κατά μήκος του δρόμου είχαν παραταχθεί πέντε κυνηγοί περιμένοντας τα θύματα. Ο άδειος πριν λίγα λεπτά επαρχιακός δρόμος τώρα θύμιζε εμπόλεμη ζώνη. Η διάθεση μου χάλασε και από μέσα άρχισα να καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που ήρθα. Χίλιες φορές να είχα καθίσει το απόγευμα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή παρά να έκανα την βόλτα
Υ.Γ1
Το κυνήγι δεν είναι χόμπυ. Είναι μια μορφή ψυχασθένειας . Δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός για να το καταλάβεις
ΥΓ2
Περισσότερο άρρωστος από τον επαρχιώτη που κυνηγά ότι βρει είναι ο αθηναίος κυνηγός. Αυτά τα νούμερα που μαζεύονται σε παρέες , πληρώνουν δήθεν φυσιολατρικά πακέτα και νομίζουν ότι κάνουν κάτι εναλλακτικό επειδή τρώνε στα κάρβουνα τις μπεκάτσες που σκότωσαν
ΥΓ3
Το επιχείρημα ότι «Οι κυνηγοί διατηρούν την ισορροπία του οικοσυστήματος», είναι τουλάχιστον αστείο.
ΥΓ4
Ποιο κράτος να μαζέψει τι ;Εδώ το κράτος είναι το ίδιο κυνηγός κεφαλών για τους άτυχους πολίτες έτσι και πέσεις στα γραφειοκρατικά πλοκάμια του.
ΥΓ5
Κάθε φορά που ακούω είδηση της μορφής «Κυνηγός σκότωσε κατά λάθος φίλο του επειδή τον πέρασε για αγριογούρουνο» αισθάνομαι ικανοποίηση. Θα το κοιτάξω έτσι και κάποτε κάνω ψυχανάλυση
ΥΓ6
Έρευνες έχουν δείξει ότι όσο και να κυνηγάς πουλιά το μήκος του πουλιού σου μένει ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου