Ανεβαίνοντας προς τα Τρίκαλα και κοντά στη διασταύρωση για το Ρέθι βρίσκεται η περιοχή Καλλιγά. Δεν ξέραμε την ονομασία της μέχρι τώρα και μεταξύ μας τη λέγαμε "Μικρή Τοσκάνη". Δεν έχει βέβαια το μέγεθος της Τοσκάνης, έχει όμως τα ίδια χρώματα, ιδιαίτερα το μεσημέρι. Την πρώτη φορά που περάσαμε, πριν από χρόνια, διακρίναμε πίσω από τα σταφιδοχώραφα δύο ή τρεις αγροικίες κτισμένες στην εποχή της τουρκοκρατίας που τόνιζαν ακόμα περισσότερο την ομοιότητα με την ιταλική πεδιάδα, αλλά ύστερα τις μεταποίησαν και χάλασε λιγάκι η εικόνα. Πάντως εμείς συνεχίσαμε να τη λέμε Μικρή Τοσκάνη.Προσωπικά, αντιπαθώ τις παρομοιώσεις του τύπου "ελληνική Ελβετία" κ.λπ. Όχι μόνο γιατί αυτή η κίνηση δείχνει ξενομανία και μας μειώνει, αλλά κυρίως επειδή τα χρώματα της ελληνικής φύσης είναι πολύ πιο ζωντανά από τα "ξεπλυμένα" χρώματα της κοσμοπολίτικης Ελβετίας και ειδικά τα αναιμικά τους έλατα δεν έχουν καμιά σχέση με τα μαύρα στιβαρά έλατα της Ζήρειας και του Παρνασσού. Όμως, πώς να το κάνουμε; Οι Ευρωπαίοι ξέρουν, προσέχουν και αναδεικνύουν το κάθε τι. Κι έτσι μεταβάλλουν το ασήμαντο σε σημαντικό και το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Υπάρχει οργάνωση, πνεύμα συνεργασίας και θέληση να βοηθήσουν τον τόπο τους. Τι κρίμα που στην πατρίδα μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, κι όλο μας φταίνε οι άλλοι... που μας αδικούν. Δεν καταλαβαίνουμε ότι εμείς οι ίδιοι αδικούμε τον εαυτό μας με τον χειρότερο τρόπο. Ιδού το πρόσφατο παράδειγμα:
Αν είχαν οι π.χ. Ελβετοί μια περιοχή σαν αυτή του Καλλιγά, κι επιτρεπόταν να οικοδομηθεί (δεδομένου ότι εκεί καθορίζεται ο αριθμός των αδειών που επιτρέπεται να εκδοθούν ετησίως, ώστε να μην αλλοιωθεί το τοπίο), θα την αξιοποιούσαν τουριστικά. Θα έφτιαχναν ξενοδοχεία και εστιατόρια, λαμβάνοντας πάντα υπόψη τους την 'κλίμακα' του τοπίου για να μη το εκμηδενίσουν με τον όγκο τους. Εκεί θα πρόσφεραν το δικό τους κρασί από τα διπλανά αμπέλια και άλλα τοπικά προϊόντα. Όλοι έχουμε διαπιστώσει ότι αυτές οι ιδέες αποδίδουν και μάλιστα μακροπρόθεσμα, διότι δεν καταστρέφεται το περιβάλλον, ούτε το κλίμα, οπότε η τουριστική κίνηση είναι σταθερή. Εμείς τί σκεφτήκαμε να κάνουμε σ' αυτό το υπέροχο σημείο; "Καθαριστήριο κλινοσκεπασμάτων". Το "ελληνικό δαιμόνιο" από την ανάποδη. Διότι ο άνθρωπος σκέφτηκε ότι οι ξενοδόχοι θα κατεβαίνουν το βράδυ της Κυριακής και θα του αφήνουν τα άπλυτα σεντόνια και την Πέμπτη που θα ανεβαίνουν θα τα παίρνουν καθαρά. Πού να τρέχουν αλλού; Κι αφού τον έδιωξαν από τα Κάτω Τρίκαλα (και καλά του έκαναν), γιατί θα τους έδιωχνε αυτός από τα σπίτια τους, αφού θα μόλυνε τον αέρα του χωριού, ήρθε στου Καλλιγά. Είχε ένα χωραφάκι, αγόρασε κι άλλο ένα και ήδη άρχισε να κατασκευάζει με λαμαρίνες ένα χώρο παρόμοιο με τις αποθήκες που είναι δίπλα στα γήπεδα του Ξυλοκάστρου (άλλο τερατούργημα κι αυτό!).
Τί σημαίνει αυτό; Ας τα πάρουμε με την σειρά. Πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι μολύνεται ανεπανόρθωτα το περιβάλλον, διότι τα απόβλητα των καθαριστηρίων είναι τοξικά, πόσο μάλλον αυτού που θα καθαρίζει και θα απολυμαίνει εκατοντάδες σεντόνια ξενοδοχείων. Δεύτερον, δεν μας εγγυάται κανείς ότι οι βόθροι που "θα" ή "έχει" κατασκευάσει δεν θα στραγγίζουν στη Φόνισσα. Τρίτον, υποβαθμίζεται η περιοχή και βλάπτονται όσοι έχουν επιχειρήσεις ή οικόπεδα και θέλουν να κτίσουν στην περιοχή, διότι ο αέρας θα γεμίσει χνούδια και ατμούς. Τέταρτον, ασχημαίνει το τοπίο. Υπάρχουν κι άλλα, δυστυχώς...
Κι ο άνθρωπος αυτός, που κάνει και τον φυσιολάτρη, αδιαφορεί για τις συνέπειες και ειρωνεύεται, προφανώς διότι δεν αντιλαμβάνεται τι κάνει... Κι οι Τρικαλίτες σιωπούν, γιατί φοβούνται μη γίνουν κι εκεί ξενοδοχεία και κόψει η δουλειά τους και στο Ρέθι δεν έχουν καταλάβει τι πρόκειται να πάθουν... Και οι κρατικές υπηρεσίες ξέρουμε πως λειτουργούν και τι ελέγχους κάνουν (αν κάνουν) και τα λοιπά και τα λοιπά...
Το συμπέρασμα είναι ότι όχι μόνο δεν βελτιώνεται τίποτα σ' αυτόν τον τόπο, αλλά αντιθέτως όλα βαίνουν προς το χειρότερο. Η Πελλήνη ρημάζει, τα Τρίκαλα αλώθηκαν, τώρα ήρθε η σειρά του περιβάλλοντος... Εις ανώτερα!
