Αναφορά του Ομήρου στην πόλη της Πελλήνης

Και οι Μυκήνες οι λαμπρές, η Κόρινθος πλουσία,
οι Κλεωνές καλόκτιστες, των Ορνεών τα μέρη,
η Αραιθυρέα πάντερπνη, η πόλις Σικυώνος,
εκεί που πρώτα ο Άδραστος εγίνη βασιλέας,
η Υπερησία, και η ψηλή Γονούσσα και η Πελλήνη,
ο Αιγιαλός, το Αίγιον κι η απλωμένη Ελίκη
έστειλαν άνδρες σ' εκατό καράβια ανεβασμένους
και αρχηγός ήτ' ο κραταιός Ατρείδης Αγαμέμνων.
Εκείνος είχε τα πολλά και ανδρειωμένα πλήθη,
κι άστραφτεν όλος στ' άρματα κι επαίρετο η ψυχή του
ως ήταν εις την δύναμιν ο πρώτος των ηρώων,
ότ' είχε αυτός πλειότερον λαόν ολόγυρά του.

Ομήρου Ιλιάδα (Ραψ. Β, 569-580)
Μετάφραση Ιάκωβου Πολυλά

Ο Αρχαιολόγος

"... ο ανασκαφέας αρχαιολόγος είναι ένα όργανο,
ένα εργαλείο του χρόνου, που για να προχωρήσει
πρέπει να αφαιρέσει από πάνω του το βάρος του εγώ..."

"... Θησαυρός είναι οι ιδέες που κρύβονται στα πράγματα.
Δεν πρέπει να σταματάμε στα υλικά κατάλοιπα, αλλά από τα υλικά πρέπει να περνάμε στά άϋλα. Αυτή άλλωστε είναι η μεγαλύτερη ελληνική κατάκτηση. Η έννοια της ιδέας, της πλατωνικής ιδέας."

Γιάννης Σακελλαράκης (13/01/2004)


Λόγια που δείχνουν την συναίσθηση της ευθύνης αλλά και την ευαισθησία του μεγάλου μας αρχαιολόγου. Ας τα διαβάσουν και κάποιοι συνάδελφοί του που θυσιάζουν πατρίδα, αξιοπρέπεια και επιστήμη στο βωμό του κέρδους.

Alas!

alas! in times of tumult they are
the men destined to come forth as the
shaping spirit of Ruin

to destroy the wisdom of ages in order to
substitute the fancies of a day

Samuel Taylor Coleridge

Δευτέρα 26 Ιουνίου 1950, Στρατονίκεια Αντιόχου Σωτήρος

"Όταν βρεθώ στο κοχύλι ενός αρχαίου θεάτρου
κοιτάζω το τοπίο, πέρα, πάντα τόσο καλά διαλεγμένο
και αμέσως έπειτα ψάχνω τριγύρω μου τους θεατές,
προσπαθώ να δω τα μάτια τους, χιλιάδες μάτια, σειρές.
Καρφωμένα σε μία λεπτομέρεια, σε μια στιγμή
που δεν κληρονομιέται. Όχι σε μία συγκεκριμένη δράση
που θα μπορούσα εύκολα να υποθέσω... Τα μάτια
σβήνουν μαζί με τη συγκίνησή τους, όπως πεθαίνουν
τα άστρα και μένει τούτο το άδειο Διάστημα,
τόση ερημιά!..."

Γ. Σεφέρης, "Μέρες"

"Θερινό Ηλιοστάσι Θ΄"

Μιλούσες για πράγματα που δεν τά'βλεπαν
κι αυτοί γελούσαν.
Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό
πάνω στα νερά
να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
στα τυφλά, πεισματάρης
και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σαν το πολύροζο λιόδενδρο
- άφησε κι ας γελούν.
Και να ποθείς να κατοικήσει κι άλλος κόσμος
στη σημερινή πνιγηρή μοναξιά
στ' αφανισμένο τούτο παρόν-
άφησέ τους.
Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.

Γιώργος Σεφέρης "Τρία Κρυφά Ποιήματα"