"Όταν βρεθώ στο κοχύλι ενός αρχαίου θεάτρου
κοιτάζω το τοπίο, πέρα, πάντα τόσο καλά διαλεγμένο
και αμέσως έπειτα ψάχνω τριγύρω μου τους θεατές,
προσπαθώ να δω τα μάτια τους, χιλιάδες μάτια, σειρές.
Καρφωμένα σε μία λεπτομέρεια, σε μια στιγμή
που δεν κληρονομιέται. Όχι σε μία συγκεκριμένη δράση
που θα μπορούσα εύκολα να υποθέσω... Τα μάτια
σβήνουν μαζί με τη συγκίνησή τους, όπως πεθαίνουν
τα άστρα και μένει τούτο το άδειο Διάστημα,
τόση ερημιά!..."
Γ. Σεφέρης, "Μέρες"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου