Απομεσήμερο στα Τρίκαλα. Πυκνή ομίχλη αναδύεται από το φαράγγι της Φλαμπουρίτσας σαν ποτάμι που ξεχυλίζει και η στάθμη του ανεβαίνει συνεχώς επικίνδυνα. Σε λίγο, τα αταίριαστα κάτασπρα, μαρμάρινα(!) κτίρια κοντά στο εκκλησάκι του Άγιου Τρύφωνα χάνονται, το τοπίο γίνεται πάλι μαγικό, κι ύστερα από λίγο΄,το μόνο που διακρίνεται είναι οι κορυφές των κυπαρισιών. Οι φωνές από τις ταβέρνες έσβησαν, τα θηριώδη τζιπ εξαφανίστηκαν. Τίποτα τώρα δεν σαλεύει, παρά μόνο η υγρή μυρωδιά της ομίχλης που σέρνεταιται ανάμεσα στα φυλλώματα.
Νοέμβριος. Σε λίγο θα πέσουν τα πρώτα χιόνια. Ο κύκλος των εποχών συνεχίζεται ακατάπαυστα, κι εμείς πλάσματα ατελή και ανόητα, υλικό αναλώσιμο των αιώνων, νομίζουμε ότι θα προλάβουμε, στο σύντομο πέρασμά μας από τη γη, να κατανοήσουμε τα μυστήρια της ζωής και κυβερνήσουμε τον Κόσμο. Περιφρονούμε το παρελθόν, ασελγούμε στο παρόν και υποθηκεύουμε το μέλλον. Κοντόφθαλμοι, μικρόνοες και αστείοι παριστάνουμε τους σπουδαίους. Τί μ' έπιασε;
Πάντα η φύση των Τρικάλων με βάζει σε σκέψεις πικρές. Ίσως επειδή πρόλαβα να την δω πριν από τις καταστροφικές επεμβάσεις των τελευταίων χρόνων, τότε που περπατώντας στους γύρω λόφους νόμιζες ότι θα δεις τον Πάνα να ξεπετιέται πίσω από την άγρια βλάστηση. Αναρρωτιέμαι αν ήταν αυτή η ίδια αίσθηση της φύσης που έκανε τους αρχαίους Πελληνείς να έρχονται σ' αυτούς τους λόφους να τιμήσουν τη Δήμητρα και την Κόρη με οργιαστικές τελετές, ή μήπως είναι ο απόηχος αυτών των τελετών που πλανιέται ακόμα στις ερημιές και τον ψυχανεμίζονται μόνο οι ονειροπαρμένοι;
Και τί μ' αυτό; Είναι ωραία τροφή για την ψυχή το όνειρο. Την τρέφει και την δυναμώνει. Γιατί πάντα το όνειρο είναι και θα είναι πιό ισχυρό από την πεζή πραγματικότητα. Τί κι αν εκατοντάδες εργολάβοι με στείρα μυαλά κι αισθήσεις θέλουν σαν σύγχρονοι Αλάριχοι να ισοπεδώσουν τα πάντα, τί κι αν οι ντόπιοι θέλουν να υψώσουν τα πανύψηλα μνημεία της κενότητας και της απαιδευσίας τους; Τί κι αν ασυνείδητοι υπάλληλοι του κράτους κάνουν τα στραβά μάτια για τους γνωστούς λόγους; Ο καθένας αφήνει το στίγμα του σ' αυτή τη γη, κατά τη δύναμή του και κατά την ποιότητά του. Αλλά μόνο η Ουσία μένει. Όλα τα άλλα διαλύονται.
Δεν είναι μακριά η στιγμή που η αξία της αμόλυντης φύσης, του καθαρού αέρα και του κρυστάλλινου νερού θα ξεπεράσουν κατά πολύ τις αντικειμενικές αξίες των "αρχοντικών". Σε πολλά μέρη του πλανήτη η μεγάλη "στροφή" έχει ήδη αρχίσει και πολύ σύντομα θα αποδειχτεί, κι εδώ, η απέραντη βλακεία των τεχνοκρατών και των άπληστων υποστηρικτών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου